160913 Χωρίς Πυροτεχνήματα
Με μάτια ανοικτά δύσκολο να μη δεις. Χωρίς τα πυροτεχνήματα του μυαλού ζεις σαν παιδί. Οι εικόνες σε αγκαλιάζουν. Σε ντύνουν χρώμα και άρωμα. Και οι άλλες οι ασπρόμαυρες. Μαγκώνουν από μέσα τη χαρά σου. Εισαγγελέα σε κάνουν. Της σκιάς σου κατήγορο. Αθώος - ένοχος. Χαμένος. Στις μεγάλες φυλακές μεγάλωσες.
050913 Ιερός Αύγουστος
Κόκκοι άμμου. Σπαρμένοι. Εικόνα της ομορφιάς του κόσμου. Ακίνητοι. Αναμονή. Αέρας η ζωή. Μας πηγαίνει. Η θάλασσα ορίζει το σύνορο. Χαρά. Αποδέχεσαι. Έγινες κομμάτι του. Στην ησυχία του καλοκαιριού βρίσκεις σκιά να ακουμπήσεις όλα αυτά που κουβαλάς. Ζωντανή αποσκευή, αναπνέεις σελίδες του βιβλίου της ζωής σου. Δεν ήθελες να έχεις εξοχικό. Να μοιράζεσαι τις ιστορίες του χειμώνα με τους εποχικούς σου γείτονες. Μερικές φορές θες να χτυπήσεις νοερά τη πλάτη σου. Να αφήσεις ένα μπράβο να στρογγυλοκαθίσει πάνω σου. Ο προορισμός σου μοιάζει να είναι μια απόφαση. Είναι ενθαρρυντικό να έχεις τέτοιες. Σίγουρα οι ψυχολόγοι δίνουν ερμηνεία σε αυτήν τη συμπεριφορά.
Δεν έψαξες να βρεις γειτονιά. Back to the basic. Μια θάλασσα βρέχει τις ώρες σου. Ρολόι που θέλεις να μείνει πίσω στο χρόνο. Να σου δώσει περισσότερες στιγμές από όσες χωρούν στο κουτί κάθε ημέρας.
Σαν θεραπευτήριο για όλες τις ζημιές πιάνεις κρεβάτι κοντά της. Ο αέρας της ποτίζει τις πληγές σου. Μια ευλογημένη συντροφιά. Μπορείς να ταξιδέψεις πίσω. Να ανακαλύψεις. Στην αγκαλιά της μητέρας φύσης. Το γάλα της σε πλημμυρίζει με γαλήνη. Δεν φοβάσαι να ακουμπήσεις τις πληγές σου. Συμμετέχεις.
Η εκπαίδευση μας για τη ζωή. Μοιάζει σαν να φυτεύεις στο χώμα μια τριανταφυλλιά. Οι γονείς μας, κληρονόμοι τέχνης μας φροντίζουν. Είμαστε τα λουλούδια τους. Αυτά που θέλουν να γίνουν όμορφα και να ευωδιάζουν με το άρωμα τους. Οι άνθρωποι τριαντάφυλλα οι περισσότεροι. Καταδικασμένοι να πληγωθούν, να σπάσουν. Μοίρα που δεν επιλέγουν. Δεν μπορούν να ζητήσουν το μητρικό γάλα αντί των παρασκευασμάτων της βιομηχανίας. Τα πρώτα ξυπνήματα οι Ανατολές τους σκηνές από σενάριο που άλλοι επιλέγουν. Οι γονείς, οι ιερείς του Ναού της οικογένειας. Το πρώτο και τελευταίο σύνορο ενός κόσμου χωρίς κανόνες. Φορτωμένος μίσος. Σαν λάσπη. Καλύπτει τα παρτέρια των ανθρώπων. Την ματαιοδοξία τους. Μια λαιμαργία που κατάρα δεν την αφήνει να χορτάσει. Πως μένουν χωρίς το λουλούδι ; Κλαριά γεμάτα αγκάθια. Βέργες. Στέκουν κάτω από ουρανό. Στολίδι Του Θεού στους ανθρώπους.
Ψάχνουν την ευτυχία ξεχνώντας τη χαρά να υπάρχεις. Να μπορείς να είσαι εκεί. Όπου δικοί σου άνθρωποι γράφουν το βιβλίο της ζωής. Τοποθετείς σταθμούς στον ορίζοντα. Κρεμιέσαι πάνω στην προσπάθεια. Διεκδικείς νίκη. Βουτιά στο τσίρκο της ζωής. Χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Η προσδοκία. Οξυγόνο. Φουσκώνει μέσα σου. Αλλάζει το ρυθμό στο βήμα σου. Σβήνει τα άσχημα. Φωτίζει ένα άγνωστο αύριο. Γλυκιά μέθη. Έρωτας για ζωή. Ακλόνητη πίστη. Παρουσία που σαν λείψει γρήγορα γίνεται απουσία.
Στην άκρη του ορίζοντα εκεί που σμίγουν τα μπλε της θάλασσας με του ουρανού. Εκεί κολυμπούν τα μάτια μου. Ψάχνουν τη ζωή μακρυά. Απόσταση στην ασχήμια των ανθρώπων. Ιερός Αύγουστος. Απλώνεις τα όνειρα δίπλα στη θάλασσα. Δεν βαριέσαι να τα κανακεύεις όλη μέρα.
Τα δικά μου λάμπουν μέσα στα σκοτάδια των ημερών που πέρασαν. Πολλές αυτές βαραίνουν πάνω μου. Ένας αγώνας να συναντήσω το πεπρωμένο μου. Μια νίκη που θα με λυτρώσει από το σκοτάδι. Περνάει χρόνος ανάμεσα στην ανάσα και την μεγάλη εισπνοή. Εκείνη. Την ζεις ψηλά. Όταν καθαρός ο ορίζοντας αποζημιώνει κάθε δαπάνη σου.
Χελιδόνι πετάω σε ζεστά κλίματα. Αναγκαία σπατάλη στην ραστώνη. Μια ειδωλολάτρισσα. Ξελογιάζει τους ανθρώπους με συνένοχο πλανήτη. Ήλιος. Λούζει στο φως του παραλύει τις άμυνες. Τυχερός θνητός γεννημένος σε χώρα σπαρμένη παραλίες.
Μένεις μόνος να επιπλέεις πάνω στη θάλασσα. Είναι τόσο εύκολο να είσαι μόνος ανάμεσα στους πολλούς. Εσύ. Η σελίδα που δεν έχεις τελειώσει. Γράφεις και σβήνεις με του μυαλού το μολύβι. Στη σκέψη του αύριο εικόνες του χθες. Σαν αόρατη βροχή μουσκεύουν τα σχέδια σου. Στοιχειώνουν οι ήττες όταν δεν έρχονται οι νίκες. Μια νέα απειλή εμφανίζεται με τη μορφή εναλλακτικού σχεδίου. Η παραίτηση. Λαμπερή. Με συνοδεία . Πολλά στολίδια να την ομορφαίνουν. Έχει καλούδια να πλανέψει την κουρασμένη ψυχή. Να της δώσει δρόμους να χαθεί. Να σβήσει το ίχνος της. Κάπου εκεί νοιώθεις βουτηγμένος ναυαγός στης απελπισίας το πέλαγος. Πασχίζεις να βρεις το θάρρος σου. Να κολυμπάς. Να αντικρίσεις στεριά. Σημάδι. Φάρος της ζωής σου. Η μητέρα όλων των μαχών για τον άνθρωπο. Μυστικό αθανασίας. Αγώνας. Μια λέξη ορμέμφυτη με αίμα με ιδρώτα. Την ιστορία του κόσμου. Το μονοπάτι με τις περισσότερες εγκαταλείψεις. Με ζωές που έλαμψαν στους αιώνες.
Είσαι στην αγκαλιά Του Θεού. Το προνόμιο της ζωής. Κάθε Ανατολή σπονδή στο ξύπνημα σου. Μια μέρα. Μια λευκή σελίδα. Εσύ. Ανάμεσα στις βέργες παλεύεις να κρατήσεις την πορεία σου. Να μη σπαταλήσεις το άρωμα. Να μην φοβηθείς τα γδαρσίματα όσο βαθιά και αν γίνουν. Να συνηθίσεις τα σκοτάδια. Να αφήσεις τα μάτια της ψυχής να διαλέξουν το επόμενο βήμα. Γιατί έχεις πίστη. Σαν τη φωτιά. Βουτηγμένη σε λάδι αιώνιο. Προχωράς. Λάμψη. Θέλω που καίει άσβηστο. Κλείνεις τα μάτια. Ονειρεύεσαι ακόμα. Δεν χαρίζεις καμιά σελίδα σου. Κρατάς απόσταση από τον κόσμο. Σκέψου. Αυτός είναι ο αγώνας. Ένας ολόκληρος θίασος γύρω σου παλεύει να μην το πετύχεις.
Τύχη να κερδίζεις κάποιες ημέρες δίπλα στη θάλασσα. Να βρίσκεις θαλπωρή σαν τραυματίας πολέμου.
Σοφία να βρίσκεις το μίτο της Αριάδνης στο λαβύρινθο των σκέψεων σου.
Κάθε πρωί χάζευα τις μύτες του κόλπου. Δύο κομμάτια γης εμβόλιζαν τη θάλασσα. Ζητούσαν το σεβασμό της. Αγκάλιαζαν το κύμα μέσα τους. Ένα βότσαλο στην αμμουδιά σπαρμένο κι εγώ. Στον απόηχο προσωπικής καταστροφής. Πως να μετράει το χρόνο ο άνθρωπος;
Δεν μοιάζει το μέτρημα. Άλλοι σταματούν ...στη καταστροφή. Άλλοι βρίσκουν τη δύναμη να κουρδίσουν το ρολόι. Να συνεχίσουν. Είμαι κάπου ανάμεσα τους. Δεν σταμάτησα. Δεν κατάφερα να αρχειοθετήσω την ήττα μου. Καταδικασμένος να την αισθάνομαι. Κάθε φορά. Ο χρόνος. Είναι εχθρός. Συντροφεύει τον απολογισμό και γίνεται αμείλικτος. Πρωτεξάδελφος της παραίτησης.
Το τριαντάφυλλο μπουμπουκιάζει. Χαρίζει χρώμα άρωμα ομορφιά. Θυμάμαι την αρχή μου. Τότε που καμιά μονάδα μέτρησης δεν υπολόγιζε τα όνειρα μου. Η άγνοια κινδύνου κάτι σαν την έλλειψη βαρύτητας έντυνε με χαρά το χρόνο. Φύλαξα τα πολύτιμα να έχω κοντά μου. Μακρύ το ταξίδι. Μοναχικό. Στην εύνοια του χρόνου οι ανάσες γίνονται εικόνες μεσημεριού στη σκιά κάτω από τα αρμυρίκια. Είμαι ξυπνητός. Αναδεύω το άρωμα. Μια απόφαση.
Η παραίτηση δεν νίκησε.
310713 Λήθη
Στα βήματα μου στις σκιές των ανθρώπων κρυφά χαμογελώ. Μια μυστική συντροφιά ζυγίζει τις ώρες μου. Αγγίζει την πληγή μιας μάχης που δεν θα ειρηνέψει. Μια ανάσα πραγματική τυλίγει τα όνειρα μου σε μνήμη που δεν την τιμωρεί η λήθη.
100% έρωτας
Ερωτική ιστορία. Ωδή στην γυναίκα. Την αιτία που η ζωή ανέχεται τον πόνο.
Απόκτησε το e-book 7 γράμματα
150713 - 7 γράμματα
Ξεχωριστή η έννοια σου. Σαν το λάδι στο νερό. Δεν μπερδεύεται. Καθάρια. Κολυμπά στου μυαλού μου τις θάλασσες. Μια ζωή ανακάλυψα. Στα μάτια σου καθρεφτίζω την αγάπη και γεύομαι μια αγκαλιά που δεν ξεθωριάζει.
070713 - 7 γράμματα
Την ευχή μου την δίνω κάθε στιγμή που δεν προχωράει αν δεν ακούσει το σ’ αγαπώ μου. Αυτή είναι η συμφωνία μου με τον χρόνο. Ο ουρανός μου επιτρέπει να κινούμαι πάνω του γιατί εσύ με παίρνεις εκεί.
Dakota Suite & Quentin Sirjacq - Leonard Misonne Photo Galeri
