Βαδίζεις το δρόμο του πεπρωμένου με την φωτιά της πίστης για νίκες χωρίζοντας τα σύνορα της Γης που πατάς.

Τα βήματα σου φουντώνουν την φωτιά των εχθρών κι εσύ αναγνωρίζεις το σημάδι που λάμπει κάτω από ένα ουρανό που κρίνει το άδικο και συνομωτεί μαζί σου.

Θάλασσα γύρω σου οι ψυχές στήνουν χορό αταίριαστο στον πόλεμο σου.

Κρατάς ανάσες για το αύριο που διψά να καταπιεί τους φάρους σου, να σβήσει τα βήματα, τις νίκες και τις ήττες.

Οργώνουμε σαν το νερό στ' αυλάκι νεους δρόμους, χτίζουμε οχυρώσεις για τις μάχες που έρχονται. Φωτιά στο κάθε μας βήμα ανάβει πολέμους που γεννάνε εχθρούς. Πιστός στο πεπρωμένο και ταγμένος να χαράξω την νέα πραγματικότητα αυξάνω την ένταση των στιγμών.

Κληρονόμος ιδέας άλλων εποχών αγωνίζομαι σε καιρούς φτηνούς πουλημένους στον χαμένο.

Γοητεύει το φτιαχτό αλλά κερδίζει το αληθινό.

Σε μια εποχή χωρίς Θεούς σφραγίζουμε την πίστη σε φάρο του στόχου αλλάζοντας τον κόσμο σαν κύμα παλίροιας που φουντώνει παρασέρνοντας τα πάντα.

Τελικά τι είναι η επιτυχία ;

Η επιβράβευση του ζωντανού νεκρού ; Μήπως ένας διαγωνισμός απώλειας κάθε σημασίας για την ζωή ; Πετυχαίνεις όταν φτάσεις στο σημείο που εύχεσαι να μην έχεις άλλη ζωή ;

Κάθε Δευτέρα μετράω τους αγώνες που έδωσα και έχω αυτήν την πικρή γεύση της προσπάθειας που δεν νίκησε.

Ανυπόμονος ; ίσως,

ζωντανός ; έτσι φαίνεται αφού ελπίζω να ξυπνάω για να νικήσω τον πόνο.

Μέσα στον φόβο την άσχημη γεύση των κακών καιρών πασχίζω να κρατήσω ζωντανή τη φλόγα της πίστης μου.

Αγώνας που δεν έχει όμοιο του συναντήσει σε αυτή την ζωή μου. Άνθρωποι χαμένοι σε μια κακή κάθε ημέρα. Άνθρωποι έτοιμοι να παραδοθούν σε μια ήττα χωρίς μάχη. Κι εγώ να παρατώ την φωνή που μου ζητά εξηγήσεις. Που πάμε; για πόσο ακόμα; γιατί;

Ένας εθελοντής μάρτυρας, σε ένα παράτολμο ακροβατικό στο μεγαλύτερο τσίρκο ...του Κόσμου. Χωρίς δίχτυ και με μια ανάσα. Είμαι ψηλά ρισκάροντας την ζωή μου. Είμαι εκεί που η θέα είναι μοναδική. Αναπνέω τον αέρα του Θεού, γεμίζω με ελπίδα που δεν υπάρχει.

Είμαι ζωντανός και ακουμπώ την ψυχή μου σε κάθε μου βήμα.