My Blog

060720 Φαινόμενα

Χαμένη ισορροπία. Κυριαρχεί. Μετεωρολογικά φαινόμενα την επιβεβαιώνουν.

Απόφοιτος. Μικροαστικής οικογενείας. Φορτωμένος αγάπη, φροντίδα από πρώτο χέρι. Έτσι το χάσμα γενεών μεγαλώνει Αθροίζουν οι παλαιότερες εις βάρος των νεότερων. Σήμερα δεν είναι εύκολο να ξοδεύεις το χρόνο των γονιών σου. Φαίνεται σαν να τον χρωστούν αλλού. Πολύτιμο να σε μεγαλώνει ο γονιός σου και όχι ο γονιός του γονιού σου. Επέδρασσε η παγκοσμιοποίηση. Γυναίκες από άλλη πατρίδα να κανακεύουν στις ώρες που οι γονείς δουλεύουν. Δεν μετράμε με μεζούρα την αγάπη. Δεν είναι αποδεκτό αλλά είναι πραγματικό. Περισσότερο από τις εικόνες που γίνονται ζωή στα κανάλια της τηλεόρασης. Κανονικά θα έπρεπε να ασχολείται μαζί τους η δίωξη ναρκωτικών αφού λειτουργούν εις βάρος της υγείας πολλών πελατών τους. Παραισθησιογόνα ισχυρά τροφοδοτούν δόσεις εξάρτησης από τις μικρές, εύκολες ηλικίες. Πίσω στο χρόνο θυμάμαι αμέτρητα απογεύματα να αργούν να συναντήσουν το σούρουπο τους. Κι εγώ μαζί με ένα σμάρι συνομήλικους γεμάτος εμφανής λόγους για ένα καλό λούσιμο πριν το βραδινό. Ο απολογισμός της παιδικής ημέρας πλούσιος σε παιχνίδι, συντροφιά, εξάντληση αγάπης, ζωή. Η τηλεόραση ξεχώριζε τα σπίτια. Αφού τα περισσότερα δεν διέθεταν το ‹‹έξυπνο›› κουτί. Ένα σαλόνι με αυτήν την νέα ηλεκτρονική συσκευή γινόταν επώνυμα το πιο σημαντικό σπίτι στην γειτονιά. Ο φίλος που ζούσε σε αυτό αποκτούσε ένα μπόι ανάμεσα μας. Δεν περνούσε μέρα που να μην μας μιλήσει για τις εικόνες που αντίκριζε σε αυτή. Ένας εξερευνητής που γέμιζε τις στιγμές πριν από την κοινή απόφαση στην επιλογή παιχνιδιού με ιστορίες από το κουτί, αφορμές για αυτά που η φαντασία μας έκτιζε. Μεγαλώνοντας σε σπίτι με την δική του τηλεόραση πια αναπολούσα τις εικόνες που επέπλεαν στα μάτια μου ακούγοντας τον φίλο εκείνο. Ήταν πιο ζωντανές και κουβαλούσαν μια μαγεία μοιρασμένη σε έγχρωμες αλλά και ασπρόμαυρες εικόνες. Τελικά η φαντασία μας είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης. Προσαρμοσμένος στην αισθητική μας, ξέρει να παίζει με το φωτισμό να φέρνει ακόμα και τις μυρωδιές κοντά που στην πραγματική τηλεόραση απλά δεν υπάρχουν.

Ζούμε στις όχθες ενός μεγάλου ποταμού. ΠΟΤΑΜΟΣ ο χρόνος είναι αυτός. Τρέχει, ρέει. Κι εμείς διαλέγουμε αν είμαστε τυχεροί την όχθη. Βρίσκουμε την μια που είναι η πραγματική ζωή και μεταφερόμαστε απέναντι στην άλλη για να ζήσουμε έξω από τα όρια της βαρύτητας. Εκπαίδευση στα όνειρα δεν υπάρχει. Όριο κανένα δεν χωρά. Μας φρόντισε ο Θεός και οι πιο τυχεροί ακουμπάμε πάνω του. Μεγαλώνεις σε οικογένεια που θέλει να τηρεί ιερούς κανόνες. Να μην ψάχνει την μόδα. Να ζει για να καταφέρνει να είναι καλά όλοι μέσα σε αυτήν. Να μοσχοβολά η θαλπωρή της όπως τα τσουρέκια τα πολίτικα το Πάσχα. Φρεσκοβγαλμένα από το φούρνο. Γιαγιά από την Πόλη δίνει άλλα όρια στην κουζίνα και τις σχέσεις της παρέας. Μεγαλώνει αυτή. Δεν φτούραγε η πρώτη φουρνιά από αυτά τα τσουρέκια με την αφράτη μυρωδιά. Φορτωνόμουν τις παραγγελίες των φίλων μου γέμιζα μια πετσέτα κομμάτια να κεράσω. Αυτή η υπέροχη γιαγιά, μέντορας έγινε σε μητέρες φίλων. Αφορμή για μια ακόμα μεγάλη παρέα της παρέας των φίλων μου. Χρόνια σημαδεμένα από τους ανθρώπους που ζούσαμε κοντά. Τα γεγονότα συνήθως αφορούσαν την οικεία επικαιρότητα. Χαρές και λύπες μοιρασμένες άναρχα στην γειτονιά πρωτοστατούσαν στις κουβέντες των μεγάλων. Αυτές χαμήλωναν σε θέματα πολιτικά. Εκείνες οι φωνές, τα δυνατά γέλια, γινόταν ψίθυροι για κάποιους αγνώστους λόγους σε εμάς τότε. Μέσα στην μυστηριακή αυτή ατμόσφαιρα πιάναμε τους εαυτούς μας να παγώνουμε προς στιγμή το παιχνίδι για να επιβεβαιώσουμε πως δεν έχει συμβεί κάτι κακό. Οι πολιτικές συζητήσεις των μεγάλων ήταν ανεξήγητες και χωρίς ενδιαφέρον και απλά η ησυχία ερχόταν μαζί με αυτές.

Αργότερα αυτή η ησυχία ταράχτηκε από τους ξερούς κρότους όπλων στο κέντρο της πόλης. Εμείς κοντά σε αυτό ακούγαμε ήχους πρωτόγνωρα σκληρούς και ο τρόμος μεγάλωνε βλέποντας στα πρόσωπα των γονιών μας το φόβο, την χειρότερη μάσκα.

Ένα κρύο Σαββατοκύριακο Νοεμβρίου γεμάτο μια ανεξήγητη σιωπή, λες και όλοι οι μεγάλοι στην πόλη μιλούσαν ψιθυριστά για τα πολιτικά. Το βράδυ ξημέρωμα Σαββάτου οι γονείς μου πιασμένοι αγκαλιά μιλούσαν με το ζευγάρι που έμενε στο απέναντι διαμέρισμα. Ο άντρας ήταν αστυνομικός. Θυμάμαι πως κάτι έλεγε στον πατέρα μου αλλά δεν ξεχνώ τα αναφιλητά των δυο γυναικών. Η μητέρα μου δεν φώτισε καμία ημέρα στον χρόνο σχετικά με την αιτία των δακρύων της εκείνη τη νύχτα. Στο σχολείο, στο γυμνάσιο, η ανάμνηση της μέρας αυτής ξεσήκωνε πολλούς και χωρίς ψιθύρους. Είχαμε βγει από μια σκλαβιά που επέβαλε στους πολίτες όρια. Και εμείς καταλάβαμε γιατί οι φωνές γινόταν ψίθυροι. Είναι φυσικός νόμος να καταλαβαίνεις πάντα μετά …! Αλλά δεν υπάρχει αντίστοιχος για να εμπεδώσεις αυτό που έμαθες. Άνθρωποι, απρόσμενες χαρές και τραγωδίες. Ήρωες βγαίνουν μέσα από αυτές. Δεν τους μαθαίνουν οι πολλοί αλλά οι λίγοι κοντινοί μάρτυρες τους. Βήματα που συναντούν αγνώστους για να προσπεράσουν ή να σταθούν. Δύσκολο πράγμα αυτή η διασταύρωση. Μέσα στην γειτονιά και στο σχολείο συστήνονται εύκολα τα παιδιά. Σαν να κολυμπούν σε θάλασσα, παίζουν με τα κύματα της. Μοιράζονται την χαρά και σβήνουν εύκολα τους τσακωμούς. Χωρίς βαθιές ρίζες αυτοί αφήνουν χώρο για νέες φιλίες. Η ανακάλυψη της φιλίας. Γίνεται αποκάλυψη σαν νοιώσεις την σχέση να γίνεται έλλειψη σε μικρές χρονικές αποστάσεις ακόμα και της νύχτας που μεσολαβεί μέχρι την νέα ημέρα. Όλα μετά έχουν δυο και τρείς εκδοχές. Είμαστε και χαιρόμαστε για αυτό. Αλλάζει η διάθεση μας όταν είναι δίπλα μας στο θρανίο. Αποκτούν σημασία όλες οι μικρές διαφορές που μας βρίσκουν σύμφωνους. Ενθρονίζουμε τις προτάσεις μας με το πάντα. Αυτό ξεχειλώνει όταν θα ερωτευθούμε για πρώτη φορά. Άπειροι ταξιδιώτες σε μεγάλο σταθμό χαιρόμαστε την πρώτη μας φορά. Παρέα με τον φίλο μας βουτάμε στην εφηβεία. Το προσωπικό μας bing bang. Αρχίζουμε να ζούμε εξόδους μικρής διάρκειας από το σπίτι μας. Μικρές ημερήσιες καλοκαιρινές αποδράσεις ακόμα και ένα ταξίδι μυρωδιάς διακοπών ίσο με ένα μεγάλο Σαββατοκύριακο. Το παιχνίδι αποκτά νέες παρουσίες. Δεν είναι εύκολη η ισορροπία όπως κάποτε στις τραμπάλες. Εκεί ένας άλλος στα δικά μας μέτρα ήταν το ζύγι -ταίρι που έκανε το παιχνίδι διασκέδαση. Στη σχέση αυτό δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά. Φουντώνεις από θέλω χωρίς να έχεις το τρόπο να τα βολέψεις μέσα σου. Πόλεμοι κηρύττονται χωρίς προειδοποίηση. Αντιμάχεσαι ακόμα και φίλους στη παρέα. Η κληρονομιά της Εύας διχάζει μέχρι σήμερα. Διαβάζεις την Ιλιάδα. Μαγεύεσαι από την Ελένη του δικού σου έπους. Μπορείς να γνωρίσεις και τις σειρήνες. Παλεύουν γύρω σου να δείξουν το φάρο. Να βγεις από το πέλαγος. Να φτάσεις σε λιμάνι. Επαγγελματικός προσανατολισμός. Παιχνίδι μεγάλων. Απόφαση συμμετοχική για μια ζωή που την διαφεντεύει άγνωστος. Δεν ξέρεις αν είναι πατέρας. Απόσταση δεν κρατάς πια. Είσαι ελεύθερος να διαλέξεις. Μπορείς να ζήσεις το παιδικό σου όνειρο. Να βρεις ένα αν δεν υπάρχει. Είσαι στο μπροστινό κάθισμα και δίπλα στον οδηγό κατευθύνεις την αφετηρία της ενήλικης ζωής σου. Υπεύθυνος. Τυχερός στην πρώτη συντριβή κρατάς δικαίωμα επιβίωσης. Δεν είναι γειτονιά ο κόσμος. Δεν είσαι σε φιλικό περιβάλλον. Έχεις επιλέξει να γεμίσεις γνώση για να κερδίσεις μια ζωή. Ακόμα κρατάν φιλίες που μάζεψαν εικόνες από χρόνια αγνά. Δεν σταματάς να γελάς. Ανθρώπινο εφόδιο. Εικόνες γύρω σου χαρίζουν ομορφιά. Δεν λυπάσαι να ονειρεύεσαι. Έχεις λόγους. Μεγαλώνεις τον κύκλο. Αποκτάς θέση σε ομάδες με ομοϊδεάτες. Άποψη για τα πάντα. Θέση για τα πάντα. Όνειρα. Με θέα σε θάλασσα ή βουνό. Για εκείνη που είναι μόνη της.

Ένα ολόκληρο όνειρο. Ζωντανά περνάει από την μέρα στη νύχτα και συνεχίζει μέχρι να πάρει κάποιος μια απόφαση για αυτό. Δεν μαθαίνεις να αγαπάς. Ζεις για να αγαπάς. Αμέτρητοι τόμοι βιβλίων στους αιώνες περιγράφουν μεγάλες ιστορίες αγάπης. Μνημεία στην ανθρώπινη μνήμη. Κανένα δεν σε φωτίζει πως να αγαπάς.

Μαζί με τις σπουδές ζεις τα πειράματα της αγάπης. Όχι δεν είσαι σε εργαστήριο αλλά η ζωή σου περνάει από ένα εργαστήριο. Πειραματίζεσαι και πειραματίζονται. Κινδυνεύεις ισότιμα να αποτύχεις στο πείραμα. Πονά κάθε τέτοια αποτυχία. Δεν αρκείσαι σε ένα φιλί. Ψάχνεις να παρασυρθείς, να χάσεις ανάσες. Έχεις μια ευκολία να περνάς από την μια όχθη στην άλλη. Η ζωή με την φαντασία σαν πλεξούδα σε χοντρό πουλόβερ δεν σε πραστατεύει από την παγωνιά της έλλειψης. Το κενό που σε καταπίνει στην απόρριψη. Ψυχραιμία. Έμαθες χιλιάδες λέξεις τα χρόνια στο σχολείο. Έμαθες και τώρα ήρθε η ώρα να τις γνωρίσεις από κοντά. Αποκτάς γνώσεις πρώτων βοηθειών για να φροντίσεις τα τραύματα. Νοσοκόμος του ίδιου σου εαυτού ή του φίλου σου. Ειρωνικά μασάς, φτύνεις την πρόταση που έχεις ακούσει για την ζωή που είναι απλή. Δεν είναι. Μαθαίνεις να βλέπεις μέσα από τις επικεφαλίδες των ανθρώπινων σχέσεων. Οι πρώτες σου πληγές σε φέρνουν πίσω στις εικόνες στο σπίτι. Ξεχωρίζεις με μεγεθυντικό φακό τους δικούς σου. Αυτούς που βρήκες να σε καταχωρούν δικό τους. Αποκάλυψης συνέχεια. Νέος Χριστόφορος Κολόμβος προχωράς στην αναζήτηση του νέου κόσμου. Ο ενθουσιασμός πότε γαληνεύει και άλλοτε θεριεύει. Η πορεία της προσωπικής ανακάλυψης μυστική συντροφιά θα σε πάει στο τέλος. Δεν το σκέφτεσαι αυτό. Αν και βιώνεις απώλειες. Μαθαίνεις τον νόμο αυτού του κόσμου. Μαθαίνεις περισσότερα. Μάθηση πολλών επιπέδων. Πανεπιστήμιο αλλά και κοινωνία. Φυτρώνουν ιδέες, μπολιάζονται συναισθήματα. Συγχρωτίζεσαι με ξένους, γέφυρα η κοινή ιδεολογία. Για ένα κόσμο που θέλεις να ζεις. Μεθάς και μαθαίνεις να μεθάς χωρίς αλκοόλ. Και κρατάει. Όπως και η φιλία που αντέχει στις αποστάσεις και σε διαφορές αμελητέες για αυτούς που βαφτίστηκαν σε κοινή πραγματικότητα. Για αυτήν την πραγματικότητα που θέλεις να νοιώθεις. Έχεις εύκολα πρόσβαση σε άλλες. Τεχνητές. Εργαστηριακού περιβάλλοντος. Αναγνωρίζεις την επιλογή στα θύματα. Βρήκες την πραγματικότητα σου. Έρωτας, σαν να γυρνάς πίσω στην στιγμή που γεννήθηκες. Ένα φως, μια άγνωστη νέα ζωή σε κυριεύει. Δεν μπορείς να καταλάβεις, να ξεχωρίσεις, να μάθεις. Ζητάς μοναδικά, δεν έχεις κερδίσει την γνώση. Χαίρεσαι να θέλεις και να παίρνεις. Ξαπλώνεις πάνω σε ένα άλλο κορμί. Η αλήθεια δεν είναι αέρας. Είναι νερό, στάζει ηδονή. Απλώνεται σε κάθε πόρο. Όπου συναντιούνται οι σάρκες. Μικρά κομμάτια της παίρνουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Στην ζαλάδα της, το πάθος φουσκώνει. Ζαλισμένοι ψάχνουν σημείο που δεν ακούμπησε. Ένα στεγνό από φιλιά κομμάτι. Μια μάχη να αφήσεις το αποτύπωμα της έξαψης σε κάθε ανθρώπινο σύνορο. Μια παράδοση σε ένα διαφορετικό χρόνο. Εκεί που δεν αθροίζονται λεπτά, ώρες, αλλά φιλιά και αγκαλιές. Ένα κομμάτι σου εξερευνητής. Ψάχνει τον πόθο στο βωμό της γυναίκας. Ένα σημάδι λατρείας που ευλογεί τα νερά που σε ραντίζουν από το κέντρο του. Με λύσσα που μόνο εραστές μυημένοι στα μυστικά της ζωής λατρεύουν να θυσιάζουν. Όνειρα πάλι σε ζεύγη. Ξεκινά η ανακάλυψη γεμίζει εικόνες η φωτογραφική μηχανή. Είναι όμορφη η ζωή. Αναβοσβήνει σαν φωτεινή πινακίδα στο μυαλό σου. Φωτίζει σκιές. Ένα αεράκι σηκώνει τις σκόνες. Καθαρίζει ο ορίζοντας. Τα καθημερινά ξεπλένονται στην μαγική βρύση του. Καθαρές οι νύχτες γεμίζουν αγκαλιές. Μαζί και τα θέλω βρίσκουν τους σταθμούς τους. Το ταξίδι τώρα ξεκινά.

Πλασμένοι να είμαστε μαζί. Υποχωρήσεις χωρίς δεύτερη σκέψη συγκοινωνούν τις επιθυμίες. Χαρά λυτρώνει την προσπάθεια. Κέφι χρωματίζει την δαπάνη. Αγωνίες επίτευξης του στόχου σπουδών. Δεν είναι πρώτη φορά αγώνας. Είναι κρίσιμος λένε. Ζεις τις αψιμαχίες του ανταγωνισμού. Ζεις. Με λίγα αλλά έχεις πολλά.

Έχεις τα όνειρα να γεμίζουν αυτά που πιστεύεις πως λείπουν. Είναι μαραθώνιος αυτή η ζωή. Κατάκτηση χθες η αφετηρία νέου στόχου σήμερα. Άσκηση ζωής. Δεν στέκεσαι. Δύσκολο. Ένας ψίθυρος το αύριο γίνεται κραυγή στην αργοπορία σου. Ζεις μαζί με αυτόν που μιλάει μέσα σου. Είναι φίλος; Δεν συμφωνεί. Αλλάζει την εικόνα. Μα πως μπορεί;

Να βλέπει μέσα από τα μάτια σου και να μην βλέπει. Να έχει την δική του εικόνα. Να κρατάει το βήμα χωρίς την θέληση σου. Να προχωράς χωρίς να σε αφήνει να ντυθείς τη σιγουριά. Γίνατε πολλοί. Θέλει το χρόνο του να συνηθίσεις. Δεν είναι μάνα, πατέρας, αδελφός. Είναι τόσο ίδιος αλλά δεν είναι εσύ. Η ζωή σου τον αφορά. Σαν μια ορχήστρα για δυο. Παράφωνη γίνεται στην διχογνωμία σας. Δεν προετοιμάζεται κανένα κομμάτι πριν. Καταλαβαίνεις πως ξέρει πολλά για σένα. Τα χρόνια σου. Έχει άποψη και τώρα για τότε. Μα δεν τον ήξερες. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο μαζί σου, μαγικά διάβασε όλα τα άλμπουμ σου. Νικητής στην καλύτερη περίπτωση τον καλωσορίζεις ψάχνοντας την σιωπή του. Επιλογές που κρίνονται πρώτα από αυτόν. Χωρίς τον θόρυβο της αντίθετης γνώμης μετράς τους στόχους σου. Ένα σύνορο πριν. Έχεις βρεθεί. Σε μετράνε πια. Σε λογαριάζουν. Δημοσκοπήσεις περιγράφουν και αναλύουν την πολιτική σου θέση. Προγραμματίζουν budget εσόδων βασισμένες στην καταναλωτική σου συμπεριφορά. Το κράτος περιμένει να σε ντύσει στο χακί. Είναι το σύνορο. Η ρήξη του ομφάλιου λώρου με το αγόρι που μεγάλωσε και σπούδασε. Για σένα αποφασίζει άλλος. Που ζεις, τι θα τρως , πότε θα βλέπεις αυτούς που αγαπάς. Ετερόκλητες συντροφιές. Πεταμένα βότσαλα σε ένα στρατόπεδο. Μοιάζουν με κήπο που μεγαλώνει μόνος. Με την φύση να τον ορίζει. Ένα βότσαλο σε μια παραλία τόσο επιμελημένα τοποθετημένο. Κρίκος μιας ανθρώπινης αλυσίδας. Ένας από τους χιλιάδες πρωταγωνιστές που σαν βότσαλα απλώνουν την ατέλειωτη παραλία δίπλα στην Θάλασσα. Χαρά στραγγίζεται πάνω τους όταν η ζωή γεννά ελπίδα. Ένας ουρανός που δεν λυπάται να είναι τόσο όμορφος. Καθηλώνει το βλέμμα. Μαγεύει τους ανθρώπους. Μια φύση τόσο ήρεμη μέσα στην ισορροπία της και τόσο τραγικά διαφορετική από τους ανθρώπους.

Στριμώχνεις πολλά για να ζεις σε ειρήνη. Τίμημα πολυέξοδο. Μα πως σιωπά αυτός μέσα σου; Καταλαβαίνει από παραγγέλματα; Αισθάνεται το ανελεύθερο της διαβίωσης μέσα στα ρούχα παραλλαγής; Ατσάλινα κουτιά, πολεμικές μηχανές, παιχνίδια πολέμου. Ένας ήλιος που σε ξελογιάζει ακόμα και εδώ. Ο Ήλιος συνεχίζει να λάμπει πάνω, φωτίζει την ομορφιά μαζί με την ασχήμια, τίμια συμπεριφορά στους αιώνες. Ουδέτερος παρατηρητής στην ανθρώπινη σκηνή. Γίνεται η αιτία να θέλουμε να ζήσουμε και σήμερα. Ακόμα μια αυγή στην περιπέτεια μιας ζωής. Καταβρέχει στην ζεστασιά του σώματα και ψυχές χωρίς διάκριση. Ένας Φάρος Του Θεού στον κόσμο. Ένα καθημερινό θαύμα, μια ανακάλυψη που όλα τα πλάσματα της φύσης λατρεύουν να ζουν. Μια φύση αταίριαστη με τις απειλητικές σκιές του στρατοπέδου. Παιδιά περισσότερο από ποτέ. Χαμένοι σε σπουδές επαναλαμβανόμενες. Ρουτίνα ακονίζει τα νεύρα και δεν αποκτά θέση στη καθημερινότητα. Ποτέ. Να προετοιμάζεσαι για πόλεμο αν θες ειρήνη! Η απειλή της δύναμης που λειτουργεί αποτρεπτικά. Στην πραγματική ζωή οι άνθρωποι ντυμένοι σε παραλλαγή παραφυλάνε τον εχθρό. Στο στρατό ξεμακραίνεις από τον ποταμό. Δεν έχεις επιλογή. Σαν να φυλάνε σκοπιά στα όνειρά σου. Δεν μπορείς να απομακρυνθείς.

Σκεπάζει το δίχτυ κάλυψης απόκρυψης μαζί με το άρμα μάχης και τους ανθρώπους που κρύβονται μέσα του. Κρύο μέταλλο. Άγρια ομορφιά. Γίνεσαι μέρος του. Αποκτάς γνώσεις που όταν σου χρειαστούν θα μετράς τη ζωή με τα λεπτά. Όσο μεγαλώνεις ανακαλύπτεις πως ο χρόνος είναι εχθρός. Μακριά από την αντίστροφη μέτρηση ξυπνάς ξημερώματα για να υπηρετήσεις. Μέχρι να βρεθείς σε τροχιά άδειας.

Να ζήσεις στο διάλειμμα. Να επαναφέρεις την δική σου ημερησία διάταξη. Να συναντήσεις αυτούς που λείπουν. Να φορέσεις πάλι για λίγο την ζωή που θέλεις. Πόσο αστραφτερή σου μοιάζει. Κι όμως είσαι εδώ. Στην ροή του ποταμού χρόνου. Βρέχεσαι στα λεπτά του. Δεν είναι ψευδαίσθηση. Είναι ξύπνημα. Υγρή. Ανώδυνη υπενθύμιση. Για σένα που βρήκες την δύναμη να περπατήσεις. Μην τη σπαταλάς.

Έχεις αιώνες ιστορίας, αμέτρητη γνώση. Άφησε την να σε στηρίξει στους αέρηδες των εχθρών. Μνημείο ζωντανών. Γεννήθηκες. Να προχωράς στο αύριο. Να αντέχεις. Να προσπερνάς την τραγωδία που ζητά να σου πάρει την ανάσα. Στην αυγή που ξημερώνει κρατάς την θέληση σου. Βάφτισε την στης ημέρας τον αγώνα. Κράτα τα χαμόγελα που κέρδισες. Κάνε τα σπονδή. Διάβασε την φύση. Στην δύση του πολιτισμού αναγνώρισε τη σοφία. Η επόμενη μέρα. Κόσμος. Μόνος θεατής στη ζωή σου. Κλείνεις τα κεφάλαια που ελπίδα νόμιζες άνοιγε. Ναυαγός πιασμένος στη θέληση να ζήσεις. Δεν τα παρατάς. Ακόμα κι αν δεν έχεις απάντηση στο Γιατί. Η κοινή μοίρα. Το τελευταίο σύνορο είμαστε.

Δεν ψάχνεις. Προορισμένος να ανακαλύψεις. Στοιχίζεσαι με τον ποταμό. Είσαι κοντά στο νερό. Βρίσκεις ζωή. Προσέχεις. Μην σε παρασύρει και χάσεις το πολυτιμότερο αγαθό. Τον χρόνο σου. Εκεί διαβάζεις το υπόλοιπο μιας αφαίρεσης που αφορά δικές σου πράξεις. Θέλεις να συναντήσεις τον άλλο. Έχεις άπλετο χρόνο μα αυτός δεν είναι εκεί. Επιλέγει που θα παρίσταται; Στις ώρες που η υπηρεσία παρέχει στην ετικέτα ελεύθερος ψάχνεις το τρόπο να τις σκοτώσεις. Μια επαρχία που αγκαλιάζει το στρατόπεδο και δεν έλκει. Αναγνώσματα μονοδιάστατα κρατούν συντροφιά! Η δίψα για τη γυναίκα φοριέται σαν την εξάρτηση που ντύνονται οι σκοποί. Περιοδικά βιβλία γεμάτα από αυτό που λείπει περισσότερο. Πόσο απλή είναι η ζωή στο στρατό. Ακόμα και οι ασκήσεις έχουν αρχή, μέση, τέλος. Η πειθαρχία επιβάλλεται. Το αντικειμενικό δεν υφίσταται. Η λογική δεν επηρεάζει. Σαν ένα μεγάλο σφουγγάρι η θητεία ζητά να σβήσεις μνήμες. Να αφοσιωθείς σε ένα νέο κόσμο. Ιεραρχία που δεν ψάχνει αποδοχή. Σενάρια πολέμου χωρίς λογοκρισία. Φανερός ο εχθρός. Ο στόχος. Σκεπή αυτά, ψάχνουν γόνιμο έδαφος στις καρδιές μας. Ένας κόσμος, αιώνες πολέμων ακόμα και κάτω από τα λάβαρα θρησκείας που ευαγγελίζεται την αγάπη. Μα είναι δυνατόν; Δεν ψάχνεις φωνή μέσα σου. Βλέπεις την αντίφαση. Σε γονατίζει η πραγματικότητα. Σου αφαιρεί την ανάγκη αφού σε κάνει θύμα της. Μια τροφή που γίνεται ορός απαραίτητος και κάθε στιγμή το μέγα θέλω σου. Αυτή είναι η ζωή. Χτίζεις πάνω στην άμμο βάσεις που στηρίζονται στο πουθενά. Όνειρα που ταλαντεύονται μεταξύ του μάταιου που σκεπάζει την ελπίδα τους. Κυκλωμένος από τις γραμμές της πορείας σου δημιουργείς τον δικό σου προσωπικό λαβύρινθο. Αισθάνεσαι ότι βρίσκεις την έξοδο, κατακλύζεσαι από την χαρά της ελευθερίας. Είσαι έτοιμος να πετάξεις απελευθερωμένος από την τυραννία των διαδρόμων που συμπιέζουν τις άκρες του σώματος σου. Κι όμως δεν τέλειωσε. Ξυπνάς από τον εφιάλτη που δυναστεύει την γνώση. Είναι το τίμημα για την αλήθεια. Τίποτα πιο σκληρό πιο απάνθρωπο από αυτήν την αλήθεια. Μάρτυρας του ίδιου σου του εαυτού. Αυτή γίνεται ο ξενοδόχος σου στην επόμενη ιστορία. Την μεγαλύτερη ίσως. Ανακτάς τις εικόνες και χαίρεσαι πάλι. Η ελευθερία είναι μια θεραπεία ευπρόσδεκτη. Αφήνεις να σε λούσει χρόνος χωρίς σκοπό. Αφήνεις τα αυτιά να ακούν ιστορίες για ξεκινήματα που δεν πρόδιδαν τα μεγαλεία που έφεραν. Είσαι πάλι παιδί αν και έχεις πια απολυτήριο στρατού! Προσαρμογή στην καθημερινότητα πολίτη χωρίς πανικό για ένα άγνωστο αύριο.

Η δύναμη της συνήθειας επιβάλλει νέες χαρές για τα απλά καθημερινά. Περίεργος μηχανισμός αυτός ο άνθρωπος. Αρκεί να τον βγάλουν από αυτά τα αποφασισμένα του να του στερήσουν κάποιες επιλογές. Για να τις πάρει πίσω σε ένα καιρό και να τις εκτιμά σαν πολύτιμες. Ώσπου η συνήθεια κάθεται σαν σκόνη πάνω τους. Θαμπώνει την λάμψη.

Κρύβει τη χαρά. Μεγαλώνουμε μαζί με το παιχνίδι μας . Κρυφτό παίζαμε πριν μάθουμε ακόμα να μιλάμε. Δεν σταματάμε ποτέ αυτό το παιχνίδι. Συνήθως ψάχνουμε. Μας κρύβεται η χαρά. Σίγουρα καλά κρύβονται κι άλλα σημαντικά μας. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι; Έχει κανόνες; Πόσο ζαβολιάρης επιτρέπετε να γίνεις; Άκοπα δεν κερδίζεις σε ένα παιχνίδι. Να είσαι τυχερός πάντα, δύσκολο. Η εμπειρία είναι όπλο.

Διδάχτηκες να χρησιμοποιείς τέτοια στην στρατιωτική εκπαίδευση. Σου δίδαξαν το χειρισμό τους. Σου περιέγραψαν συνθήκες, σενάρια πολέμου. Δοκίμασες βολές. Μα σε συνθήκες εργαστηρίου. Αυτή η μικρή λεπτομέρεια μεταμορφώνεται σε γίγαντα που τρομάζει. Περπατώντας εκείνη την Παρασκευή του Νοεμβρίου στον κεντρικό δρόμο στο Παγκράτι. Κρατούσα το χέρι της μητέρας μου, άκουγα τους ξερούς κρότους από τα όπλα χωρίς να τα βλέπω. Αυθόρμητα αφόρισα τον πόλεμο που αγαπούσαμε να παίζουμε στη παρέα μου. Δεν συγκρίνεται αυτός ο φόβος. Την επόμενη χρονιά καλοκαίρι τον αισθάνθηκα χωρίς ήχο. Ήταν πόλεμος σε Έλληνες στο μεγάλο νησί. Έπειτα από αυτήν την εμπειρία έντυνα με δικά μου εφέ την παρακολούθηση των πολεμικών ταινιών στον κινηματογράφο. Μπορεί ο φανταστικός κόσμος που ξεδιπλώνεται μαγικά στο πανί να σε ξεγελάσει. Να πιστέψεις τόσο εύκολα όπως και να προδοθείς. Γιατί στο σενάριο μιας ταινίας κρύβεται ένας σκηνοθέτης που θα σε πάει εκεί που εκείνος επέλεξε. Καθόμαστε χαλαροί σε σκοτεινές αίθουσες δίπλα σε αγνώστους για να ζήσουμε την ιστορία που δεν θέλουμε να διαβάσουμε. Οι ήρωες ακτινοβολούν, ζουν μέσα σε λιγότερο από 180 λεπτά την Ανατολή και την Δύση. Υπερνικούν αποστάσεις και ξεπερνούν εμπόδια που λυγίζουν τον έντρομο θεατή. Ζουν σε ένα κόσμο που όλα όσα συμβαίνουν αντιμετωπίζονται. Συχνά τα σενάρια εξυψώνουν τους πρωταγωνιστές. Χαρίζουν νίκες που κατακτούνται δύσκολα και κάποιες φορές η δαπάνη υπεράνθρωπη. Εμείς θεατές που για λίγο μπορεί να νοιώσουν κοντά ή απέναντι από τους πρωταγωνιστές. Να ζητήσουμε τη δράση, να αφήσουμε το μίσος μας να τους τυλίξει, το πάθος τους να μας ανατριχιάσει. Θα ανάψουν τα φώτα, θα οδηγηθούμε μέσα από ρυάκι ανθρώπινο προς την έξοδο. Τότε θα αρχίσουν να φαίνονται στον ορίζοντα οι σκέψεις μας, βάρκες που επιστρέφουν στην ακτή τους. Κάθε μια έχει την δική της κατασκευή. Μικρή η μεγάλη με τον ίδιο στόχο, να επιπλεύσει να φτάσει στον προορισμό της. Να μπορεί να κάθεται πάνω στην Θάλασσα. Έτσι και οι σκέψεις μας είναι πλεούμενα, κουβαλούν τα φορτία μικρά και μεγάλα της ζωής μας. Τα θέλω, πολύτιμα ζητούν τα γαληνεμένα νερά για να φτάσουν ασφαλή στο λιμάνι. Τα πρέπει δεν χάνονται στη θάλασσα, έρχονται κι αυτά να μετρηθούν στο λιμάνι. Μια θάλασσα άλλοτε ήρεμη να γεμίζει τα πνευμόνια μας αέρα αισιοδοξίας για όλα. Ναι και άλλοτε μια αντάρα, να απειλεί την ίδια τη ζωή μας στο σκοτάδι της. Έχεις επιστρέψει στην πραγματικότητα, μακριά από την σκοτεινή αίθουσα. Είσαι εκεί να μετράς τις δικές σου βάρκες. Θυμάσαι την ιστορία που μόλις τελείωσε, την συγκρίνεις. Ξέρεις πως ζεις στην αιχμή του χρόνου σου χωρίς θεατές. Δεν ζητάς ανταπόδοση δίνεις τις μάχες σου με θάρρος που το ζυγίζει η πραγματικότητα. Άγνωστοι γύρω σου, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι στην μεγάλη σκοτεινή αίθουσα της δική σου ζωής. Στο κόσμο σου, δεν έχεις παρά μόνο μια φορά για την κάθε σκηνή. Χωρίς σκηνοθέτη να διαλέγει για σένα την σωστή γωνία έκθεσης, την ατάκα που θα κερδίσει .Ήρωες στην καθημερινότητα μας, καταδικασμένοι να ζούμε την τυραννία ενός σεναρίου που δεν άλλαξε στους αιώνες.

Στην ζωή σου μπορείς να γίνεις πρωταγωνιστής αλλά διαπιστώνεις με τρόμο είναι η αλήθεια πως ξεκινάς από τον ρόλο του κομπάρσου. Θέλει προσαρμογή αυτός. Έχεις βρει ή σε βρήκε το πεδίο μάχης. Αιφνιδιάστηκες; Η προετοιμασία σου θα κρίνεται συνεχώς. Αλλάζουν οι συσχετισμοί δυνάμεων κάθε στιγμή. Είναι γεμάτη η σκηνή από ρόλους. Εμφανίζεται πάλι η φωνή μέσα σου. Μαζεύονται πολλοί πια. Δεν είναι παιχνίδι.

Είσαι στο πρώτο βήμα σου, δεν σε τρομάζει το μέλλον. Δείχνει τόσο άγνωστο το παρόν. Οι σπουδές, οι ομάδες, ο στρατός εικόνες μπερδεμένες μέσα σου. Η φωνή να μιλά σε μια δική της γλώσσα. Και εσύ να αισθάνεσαι πως κρατάς τον μίτο της Αριάδνης. Σαν τον Θησέα που έφτασε στην Κρήτη, γνώρισε την κόρη του Μίνωα και την ερωτεύτηκε.

Όμως συνέβη το ίδιο και στην Αριάδνη. Αυτή του έδωσε ένα κουβάρι κλωστή ώστε όταν θα έμπαινε στον Λαβύρινθο να το ξετυλίγει για να μπορέσει έπειτα, αφού σκοτώσει τον Μινώταυρο να βρει την έξοδο. Ο Θησέας σκότωσε το τέρας και χρησιμοποιώντας τον Μίτο της Αριάδνης κατάφερε να βγει από το Λαβύρινθο. Η Αριάδνη αποφάσισε να φύγει μαζί του και με τους συντρόφους του άνοιξαν τα πανιά για την Αθήνα. Θρύλος στους αιώνες μνημονεύεται από όλες τις γενιές που έμαθαν για αυτόν.

Η γυναίκα. Συντρόφισσα στην μεγαλουργία του άντρα. Είναι το λευκό της δέρμα μια γραμμή στον ορίζοντα. Ανάμεσα στα σημαντικά και τα ασήμαντα. Εικόνες που έρχονται μπρος σου. Στιγμές πριν. Σε μια μετωπική σύγκρουση. Περνούν δίχως να προκαλέσουν. Ορφανές από τα μάτια σου. Γύρω χορό στήνουν τα ασήμαντα. Οι εικόνες τους μας πολιορκούν μέσα από την επανάληψη. Χαίρεσαι την ομορφιά όταν την συναντάς. Νοιώθεις ελεύθερος, μπορείς να την διακρίνεις ακόμα. Θέλεις να γεμίσεις με αυτήν. Αχόρταγα. Άναρχα. Ρουφάς τις εικόνες. Μυρωδιά. Πόθο. Για αυτά που δεν μπορείς να γευτείς. Υπέροχα μυστικά. Δεν χάρηκες την μύηση. Ανεξάντλητα ρέει ο χρόνος πάνω τους. Βαραίνει σαν φορτίο στο πάθος σου. Πάνω σου, μικρά πολύτιμα πετράδια, λεπτομέρειες γυναίκας. Ζαλίζεσαι να τα χαζεύεις. Ζητάς προσκύνημα. Ντυμένη την άγνοια σου, ζει το Ναό σου, σαν να ξεχνάς την αξία της.

Έχεις την δίψα να τα καταφέρεις. Ψάχνεις την Αριάδνη σου. Δεν είσαι Έπος, δεν ζητάς να γίνεις. Αφουγκράζεσαι τους θορύβους. Ψελλίζεις στίχους από την Ηλιάδα. Δεν είσαι σίγουρος αν ανήκεις στους προδομένους Έλληνες ή στους κλέφτες Τρώες. Ο έρωτας ραντίζει τις στιγμές ανάπαυσης του πολεμιστή. Ξέρεις τώρα τον ρόλο σου. Ανήκεις κάπου χωρίς να φοράς στολή. Τα χαρακτηριστικά που κοσμούν στολές των στρατιωτικών από τις σχολές πολέμου δεν χρησιμοποιούνται από πολίτες. Όμως υπάρχουν. Μαθαίνεις να αναγνωρίζεις τους αξιόμαχους ανάμεσα στους επαγγελματίες. Διαλέγεις. Είσαι στον επαγγελματικό στίβο. Μπορείς να καταχωρηθείς στον άμαχο πληθυσμό.

Κάθε ζωή μια φλόγα. Σιγοκαίει λες. Φουντώνει. Πετώντας τις πύρινες γλώσσες στις ξερές εικόνες γύρω της. Υπεύθυνη για τις καμένες ζωές. Πυρκαγιά που έσβησε τη ζωντάνια. Φως. Στις σκοτεινές γωνίες του κόσμου. Πυρά. Θερμαίνει το κρύο των ψυχών. Απεγνωσμένες παλεύουν να ακουμπήσουν τις άκρες τους κοντά της. Αιτία πολέμου. Για τους πρώτους ταξιδευτές της μεγαλύτερης δοκιμασίας. Εφιάλτης που στερεύει την ζωή σήμερα. Αφανίζει τη φύση. Το αγνότερο και μεγαλύτερο από τα θαύματα. Άσβηστη όπως η ανάσα. Προσφέρει τον χαμό. Τον όλεθρο. Την γλυκιά θέρμη της σε κάθε βήμα. Κάποτε σβήνει μαζί μας. Σηματοδότης τέλους. Είμαστε μια φλόγα. Θεριεύει στο θυμό μας. Ζεσταίνει στην αγάπη μας. Κάθε φως ένα όπλο πολέμου ή αγάπης. Όπως οι άνθρωποι μαθαίνουν στην αγνότητα της πρώτης εικόνας για να γίνουν φλόγες που θα κάψουν ένα κόσμο που δεν λυπάται που ζει. Αμέτρητες φλόγες τις ταξιδεύει ο αέρας. Κάθε μια. Ένα εγώ. Υψώνεται στον ουρανό. Μια αναμέτρηση μάταιη. Μια καταστροφή σίγουρη. Το αιώνιο θέατρο της Δύσης με την Ανατολή. Στην απόγνωση τα μάτια δεν ψάχνουν την μεγαλύτερη φλόγα. Ας είμαστε τυχεροί να δούμε την φλόγα μας να ζεσταίνει. Ας ευχηθούμε. Ο αέρας της ζωής μην μας σπρώξει στη καταστροφή. Μαθητής θα ΄σαι όλη σου τη ζωή. Δεν θα κρατάς τον εγωϊσμό γνώσης. Εμπόδιο δεν χρειάζεται να βάλεις μπροστά σου εσύ. Έχεις άλλους να φροντίσουν για αυτό. Πάλη γεννιέται στην επιθυμία. Έργο να ξοδέψεις ο στόχος σου.

Είσαι πατέρας. Ζεις το καλύτερο σενάριο της ζωής σου. Τα όνειρα σου γεμίζουν με εικόνες, χρώματα, μυρωδιές πρωτόγνωρες και η καθημερινότητα δεν μοιάζει με καμία άλλη. Ακροβατείς στον μυρωδάτο κήπο παίζοντας με τις ευθύνες, τις έννοιες και την απόλαυση ενός μοναδικού ρόλου.

Βρίσκεις ανάσες για την επόμενη στιγμή. Κέρδισε αξία μιας ζωής αυτή. Ονειρεύεσαι ακόμα. Δεν χαρίζεις καμιά σελίδα σου. Κράτα απόσταση από τον κόσμο. Σκέψου. Αυτός είναι ο αγώνας. Ένας ολόκληρος θίασος γύρω σου παλεύει να μη το πετύχεις. Νιώθεις την παγωμάρα σαν ρούχο πάνω σου. Στο ημερολόγιο σταθμός δεν στέκεται.

Η επόμενη ημέρα. Ένας τοίχος. Περνάς. Τα καταφέρνεις. Δεν νικάς. Δεν χαίρεσαι. Χάρος η λογική. Εμποδίζει τη ζωή. Στριμώχνει το ένστικτο της επιβίωσης. Φυλακίζει το χρόνο.

Θέλω. Κατοικεί μέσα σου. Βότσαλο. Το χαϊδεύει η ζωή σαν θάλασσα. Λάμπει. Πολύτιμο στο φως του ήλιου.

Σταθμός. Μετράς την απόσταση. Αφορμή. Πρώτη νίκη. Σημάδι αυτή.

Το άρωμα της κρατά ενάντια στο χρόνο.