060125 Προνόμιο

Διαβάζεις βιβλίο. Πύλη σε νέο σύμπαν. Ξεμοναχιάζεις στιγμές για να βρίσκεσαι εκεί. Ζεις δίπλα στους πρωταγωνιστές. Απομόνωση προνόμιο. Ισορροπείς ανάμεσα στο φανταστικό. Τυχερός. Ταξίδι στο χώρο και το χρόνο χωρίς αποσκευές.

301224 Μια μέρα στη ζωή

Συνήθως πέφτω στο κρεβάτι τελευταίος. Οι κινήσεις ρουτίνας περιλαμβάνουν το κλείσιμο των παραθυρόφυλλων και την ενεργοποίηση του συναγερμού.

Πάντα αφήνω για το τέλος ένα μεγάλο παράθυρο στο σαλόνι που βλέπει προς την πόλη της Αθήνας. Αμέτρητα φώτα λαμπυρίζουν υφαίνοντας ένα τεράστιο αστραφτερό σεντόνι κάτω από τον σκοτεινό ουρανό που τους προσφέρει απλόχερα τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην εικόνα.

Τα μάτια μου δεν ξελογιάζονται από αυτή γιατί μόλις λίγα μέτρα πιο πέρα από εμένα υπάρχει το αχνό φως από ένα λαμπατέρ στο παράθυρο μιας μεζονέτας που έχει κατακτήσει χρόνια τώρα μια περίοπτη θέση στην καρδιά μου.

Αυτό το γλυκό φως στέκεται ανάμεσα σε μένα και την πόλη. Φωτίζει σαν φάρος μια από τις τελευταίες εικόνες της ημέρας μου. Χωρίς να το θέλω, ένα μειδίαμα στα χείλη μου ανταποκρίνεται στέλνοντας χαιρετισμό. Μια μικρή ιεροτελεστία, από τις ασήμαντες ρουτίνες που καταγράφονται στην ζωή κάθε ανθρώπου.

Ένα φως άψυχο και ταυτόχρονα τόσο φιλικό μοιάζει στο άστρο Σείριος που ανήκει στον αστερισμό του μεγάλου Κυνός. Δεν θα μάθαινα ποτέ για τα άστρα αν δεν ζούσα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια στους Προσκόπους. Πιτσιρίκια διψασμένα για περιπέτεια και γνώσεις μικρών εξερευνητών. Ένας μοναδικός συνδυασμός παιχνιδιών με στόχο την επιβίωση στη φύση. Μια αγάπη που γεννιέται στις μικρές οι μεγάλες εκδρομές στα δάση μας. Ο σεβασμός για ένα περιβάλλον που μπορεί να γίνει εχθρικό αν δεν το γνωρίσεις. Σημαντικό για την ζωή των ανθρώπων, προορισμένο να βρίσκεται εκεί όσες γενιές κι αν περπατήσουν τα μονοπάτια του στις σκιές των δένδρων.

Το ηλεκτρονικό μήνυμα λίγο πριν από το ξημέρωμα καλούσε τους κατοίκους να εγκαταλείψουν το σπίτι τους. Η νέα ημέρα πλήγωνε δάση και ανθρώπους. Οι σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό και τα μάτια μου γεννούν πόνο. Απροστάτευτη η φύση παραδομένη στο θάνατο μαζί με τους δικούς της κατοίκους. Αυτούς που ζουν στο δάσος εκπληρώνοντας το ύψιστο καθήκον της ισορροπίας της κτίσης Του.

Μεσημέρι στην ταράτσα του σπιτιού μου εισπνέω θάνατο. Τα μάτια μου ψάχνουν ανάμεσα στους καπνούς ένα θετικό σημάδι. Πύρινες ακτίνες ψηλώνουν τρόμο, αγκαλιάζουν μεγάλα δέντρα και σπίτια σβήνοντας σε μερικές στιγμές την ιστορία τους. Η απόγνωση μια παγωμένη αγκαλιά σε μουδιάζει. Οι ήχοι ταιριαστοί συντροφεύουν την εικόνα. Πυλώνες ηλεκτροφόροι σκάνε με δυνατούς κρότους. Οι σειρήνες από συναγερμούς δεν καταφέρνουν να κερδίσουν την προσοχή από τα αυτοκίνητα της Αστυνομίας που συνοδεύουν τα πυροσβεστικά οχήματα ουρλιάζοντας με τις δικές τους.

Ένα μικρό κομμάτι της ζωής μας έχει φορτωθεί στο αυτοκίνητο. Η αντίστροφη μέτρηση για όσα δικά σου αφήνεις πίσω και για την εκκένωση φτάνει στο τέλος της. Η μάσκα δεν με βοηθάει πια, το στήθος αντιδρά με πόνο από την εισπνοή του καπνού. Κατεβαίνω στο σπίτι μου για τελευταία φορά, να πάρω την Kimberly τον πιστό «υπασπιστή μου». Βουβή, δεν αντιδρά προσφέροντας μου ηρεμία. Κάνω μια τελευταία σκέψη, ένα εσωτερικό έλεγχο για κάτι σημαντικό που δεν πρέπει να αφήσω πίσω. Το μάτι μου πέφτει στην κορνίζα με το πτυχίο της Ειρήνης μου. Φοράω στην Κim το μακρύ λουρί της που ξέρει πως προοιωνίζει την βόλτα στο βουνό αλλά δεν κάνει την συνηθισμένη χαρά γιατί έχει καταλάβει πως δεν φεύγουμε για εκεί.

Με την κορνίζα αγκαλιά και την Kimberly επιβιβαζόμαστε στο αυτοκίνητο. Ο καπνός έχει κατακτήσει τον δρόμο διώχνοντας ανθρώπους και αυτοκίνητα. Μια απόκοσμη ησυχία τυλίγει τα λίγα αυτοκίνητα που κινούνται πάνω σε αυτόν.

Περνάω μπροστά από το σπίτι με το Σείριο γνωρίζοντας πως αυτή είναι μια νύχτα που δεν θα τον δω.

231224 Θα μάθεις

Τυραννία του άχρωμου. Δυνάστης. Ασπρόμαυρη εικόνα. Δεν κερδίζει βλέμμα. Χάνονται τα πρέπει. Αδύναμα θέλω σβήνουν πριν φωτίσουν μια στιγμή. Ανθρώπινες ατέλειες κατακτητές. Παραδίνεσαι εύκολα. Ψάχνεις από μηχανής Θεό. Σπαταλάς χρόνο. Κάποτε θα μάθεις. Να μπορείς.

161224 Λευκές σελίδες

Ενοχές. Σύννεφα. Κρύβουν φως. Ώρες ορφανές. Χάνονται. Σελίδες άγραφες μένουν.

091224 Ορατό

Αόρατο ίχνος. Καρδιάς αχτίνα. Ταξιδεύει. Πάνω της. Ευχές γύρω τυλίγει Αγνή αγάπη. Φωτίζει τον δρόμο της.

021224 Ορίζοντας

Βουτάς. Σε ξένα νερά. Ορίζοντας άγνωστος. Πίστη ανάσα. Ξεθωριάζει φόβο. Δική σου ανάσταση.