160112 ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Καταιγίδες μουσκεύουν τις μέρες μας, σκυτάλη στο κρύο δίνουν. Παγώμένοι στα μάτια, στην ψυχή, αρνούμαστε. Στημένοι στην εικόνα, ακούνητοι, δεν περιμένουμε. Ή μήπως όχι; Τα μνημεία μας φαντάζουν σαν βγαλμένα απο κόμικ.
Στην εικονική μας πραγματικότητα δεν ζούμε την δράση παρά  μόνο τον πόνο.
Θέλουμε τόσα, εκατοντάδες εικονομυνήματα κατακλύζουν τον εγκέφαλο μας. Σαστίζουμε.
Αυτός, ο στόχος είμαστε εμείς. Μας δίνουν τον ρόλο του πρωταγωνιστή. Λουζόμαστε στο ψεύτικο φως. Μαθαίνουμε σε ένα  κόσμο που δεν υπάρχει. Χωρίς αναστολές διπλώνουμε τις ζωές μας στα μεγέθη που διαφημίζουν. Είμαστε ο μύθος του λογικού. Κρεμιόμαστε στις επιδιώξεις μας. Άμοιροι κάτοικοι τους. Πλεονέκτες στα λίγα. Τα ρηχά. Το κρύο μουδιάζει τις σάρκες. Μας κατακτά. Ε λέγχει.Δεν έχει νικήσει ακόμα. Η σκέψη μας, μικρή ελπίδα. Μια φλόγα. Μαζεύουμε τις δυνάμεις. Σκόρπιες  άναρχα μέσα μας, να την βρούμε, να  νικήσουμε τον εχθρό που μας θέλει κομμάτια. Να χωρίσουμε απ' τα μάτια, τα αυτιά μας, να σταματήσουμε να τους  βλέπουμε, να τους ακούμε .
Είναι η στιγμή να μετρήσουμε το επόμενο λεπτό. Σε έναν κόσμο που ζει την μεγαλύτερη γέννα στην  ιστορία του.
Είναι η ευκαιρία μας. Να πάρουμε την πρώτη μας αναπνοή. Σε ενα  νέο κόσμο.