90112 Ξεχάσαμε Τον Θεό

Περπατάς στις χαράδρες της ζωής σου αναπολώντας τις πεδιάδες. Νοιώθεις τις γρατζουνιές της χαμένης τύχης σου, ονειρεύεσαι το χάδι της. Μεγαλώνουμε ανώδυνα, αναπνέουμε την ασφάλεια της άγνοιας του κινδύνου. Ζηλεύουμε την επόμενη μεγάλη χαρά μας, χύνωντας σπάταλα την σημερινή, στην κοίτη του ποταμιού της ζωής.Στηρίζουμε  ελπίδες στην απόλυτη πεποίθηση της ανθρώπινης αφέλειας και ζούμε χαμένοι σε ενα κόσμο που δεν κατανοούμε. Αντιμέτωποι με την πρόκληση που θα μας επιλέξει. Κολυμπώντας στα ρηχά,  δεν βρήκαμε τρόπο να μετρήσουμε το βυθό, να διαλέξουμε την θάλασσα. Μας έμαθαν να δείχνουμε, όχι να είμαστε. Ζωή σαν ταινία, όλα είναι εύκολα.Ο πόνος αληθινός. Στην χώρα του, ο καθένας μας ζει, περιπλανώμενος. Ψάχνει να σωθεί, να κερδίσει, να μείνει, να φύγει, χωρίς να θυμάται. Ανθρωποι φτιαγμένοι για τα μεγάλα, χωρίς μνήμη, μηχανές  χωρις όρια. Κυνηγοί που χάνουν τον δρόμο τους.Μετράμε το χρόνο, σημαδεύουμε τις μεγάλες μας ώρες. Τις χαρές, τις λύπες, τις νίκες, τις ήττες. Εγωϊστές, στην λαγνεία μας υποταγμένοι, πορευόμαστε  μοναχική  διαδρομή αναζητώντας την Εδεμ.Υποκριτές, χωρίς ντροπή. Ξεχάσαμε Τον Θεό.