71111 Γυναίκα

Φιλάς τα χείλη που στάζουν τον πόθο σου. Θέλεις να βρείς το κουράγιο να μην τραβηχτείς, να συνεχίσεις, για  να ανακαλύψεις την πηγή. Αναπνέεις μέσα απο την ανάσα της, ακουμπάς πάνω της.  Είναι σαν εκείνες τις  στιγμές που ανατριχιάζεις  πατώντας στα ρηχά, μια θάλασσα έτοιμη να σε αγκαλιάσει, να σβήσει τα σημάδια της μέρας σου. Να καταπιεί τις σκέψεις, που επιπλέουν στο μυαλό σου, κρύβοντας τον ορίζοντα.

Να παίξεις, να εξαντλήσεις τις δυνάμεις σου, μέσα της. Και εκείνη μητέρα, να σε κρατά στον αφρό, γυναίκα, προορισμένη να σε γεννάει καθε φορά που είσαι κοντά της.

Αγάπη μπλεγμένη στον πόθο, κοράλι που γεμίζει τα μάτια σου, χαιδεύει το σώμα σου, απλώνεται σαν κύμα μέσα σου, πλημμυρίζει τους δρόμους της καρδιάς σου,  χρωματίζοντας τον ανθρώπινο καμβά που πάνω του ζωγραφίζεις τη ζωή σου.